“Annemin menekşeleri gibisin. Senin gibi çok güzel kokuyorlar ve çok güzeller.” Duyduğum en güzel iltifatlardan biriydi. “Kadınlar çiçektir .” cümlesine çok yakın olmamasına rağmen hep eğilimim olmuştur. Çiçekler tabiat ananın makyajıdır, doğanın en güzel süsleridir. Gerçi o cümleyi kadınların güzellikleri yanı sıra dayanıksız olduklarını belirtmek için söylüyorlar ama neyse. Yine de bardağın dolu kısmını görelim ve iyi düşünelim ki iyi olsun. Cinsiyetçilik yapmış gibi de olmasın ama kadınlar da erkekleri çiçeklerin doğayı albenili yaptığı taçlandırırlar.
Menekşe gibi olmak… Mor renkte olmak… Mor feminizmin rengiymiş, öyle diyorlar. Ben bunun dahil olduğu renklerin ayrımcılık unsuru bütün cümlelere karşıyım. Renkler ne ayrımcılık göstergesidir ne de iyi/kötü durumu yansımasıdır. Mor rengi severim nedeni de bilmem, aslında tüm renkleri severim siyah hariç. Siyaha yıllardır içim bir türlü ısınmadı. Belki de siyah rengin yas rengi olduğu ve benim hayatımda yası hatırlatan yeterince imge olduğu içindir. Bu atfı da ben yapmadım, yüzyıllardır böyle.
Ahh menekşeler ahh menekşeler… Bazen bir insan hayatınıza giriyor ve sanki yıllardır tanıyormuş gibi geliyor. Sanki tanışmadan önce varlığı sizinle birlikteymiş de siz fark edememişsiniz gibi. Ben bu durumu tam 3 yıldır yaşıyorum. Ya ben kelimelerle geçmişe gitmeye çok meraklıyım ya da gerçekten benim için önemli kelimeleri biliyor. Doğduğumda gözlerim menekşe rengiymiş, annem “mavişim” dermiş. Bunu tahmin etmesi imkansız. Üstelik çocukluğumuzu yaşadığımız şehirler arasındaki mesafe de çok çok fazla. Yani benim çocukluğumu bilmesi söz konusu bile değil.
Peki, ama nasıl? Cevaplandıramadığım bir soru daha eklendi soru haneme. Sonuç olarak menekşeler de menekşe gibi olmak da güzeldir. Ha bir de mor renk her şeyle çok güzel gidiyor.
mervekygt 